Kijk eens naar de foto. Wat zie je?
Een hoop rommel, waarom gooit niemand dat even in de vuilnisbak!
Een luie krantenbezorger, wat egoïstisch dat ‘ie dit gewoon heeft achtergelaten!
Dit schiet door mijn hoofd, nu ik dit stapeltje verregende reclamefolders aantref in mijn straat. Maar waar kijk ik eigenlijk naar?
Gestreken papier, voorzien van een matte strijklaag van krijt of porseleinaarde, bedrukt met grafische inkt in allerlei kleuren, afgedekt met transparante rekfolie.
Opeens zie ik deze stapel niet meer als zooi. Het bestaat uit grondstoffen die zomaar zijn verspild. Het is een pijnlijke gewaarwording. Toch denk ik dat deze verandering van perspectief precies is wat we nodig hebben. Een verschuiving in ons denken. In hoe we kijken.
Aan de meeste spullen hechten we niet veel waarde
Het is moeilijk om anders naar iets te kijken. De spullen die ons omringen, zijn er voor ons gemak, daar zijn we aan gewend. Aan de meeste spullen hechten we niet heel veel waarde. Als het stuk gaat, gooien we het weg. Tijd voor iets nieuws, het liefst in de aanbieding. Aanbiedingen zijn er genoeg. Voor een bedrijf is een foldertje niet heel duur. Hoe meer je drukt, hoe goedkoper. Maar wil ik de waarde van spullen alleen bepalen aan de hand van het geld dat het mij kost?
Ik wil anders kijken naar de spullen om mij heen, naar de grondstoffen die ik gebruik. Ik wil ze koesteren en waarderen. Heb je wel eens gezien hoe papier en inkt worden gemaakt? Wat een prachtige producten! Wat zonde dat zoiets in een hoekje ligt te verpieteren. Wat een verspilling dat het bij duizenden huishoudens direct in de papierbak belandt.
Hoe lang blijven we accepteren dat een bedrijf grote hoeveelheden waardevolle grondstoffen en energie verbruikt om ons te verleiden iets meer te kopen? Hoe lang blijven we accepteren dat het normaal is dat nieuwe schoenen na een half jaar zijn afgetrapt? Hoe lang blijven we kleding accepteren waarvan de stof van zo’n slechte kwaliteit is, dat je het niet kunt recyclen?
De kracht van het anders kijken
Soms vraag ik me af, wat kan ik nou doen? Ik bezit geen groot bedrijf. Ik heb geen politieke macht. Dan bedenk ik: ik kan anders gaan kijken. We kunnen met elkaar anders kijken. We kunnen onze kinderen leren anders te kijken. Dat is alsof ik een steentje in de vijver gooi, die steeds grotere kringen maakt in het water. Het is als een beukennootje in de grond, dat langzamerhand uitgroeit tot een grote boom. Want als we iets willen veranderen, begint het bij hoe we kijken naar onszelf en de wereld om ons heen.
Door Ellen van de Polder-Zijp