“Mama, ken jij de tranenkunstenaar?” De ogen van mijn zoon zijn groot en stralen. Net als altijd wanneer hij staat te popelen om iets te vertellen wat hij heeft gehoord. Ik schud mijn hoofd en hij vertelt over een man die tranen verzamelt, ze met een microscoop uitvergroot en fotografeert. “Elke traan is anders. Mensen betalen hem voor een foto van hun traan.” We bezoeken de website van de kunstenaar en bewonderen de foto’s. We moeten er ook een beetje om lachen. Wie denkt er nu aan om een traan in een flesje op te vangen als je verdrietig bent? Toch blijft de gedachte aan de man die in de weer is met tranen lang hangen.
Denken over tranen is ongemakkelijk. Liever schuif ik al die zware emoties aan de kant en richt ik me op iets positiefs. Ik ben niet de enige… Zware dag? Kop op, morgen gaat het vast beter. Het glas is half vol, toch? Ook als christen houden we van de positieve benadering. “Wij zijn meer dan overwinnaars”, zingen we als het slecht gaat. “Hij trekt mij uit de put.” “Proef en zie dat de Heere goed is.” We slaan het stof van onze knieën en gaan goedgemutst verder.
Weerhaakjes
Alleen hebben sommige tranen weerhaakjes. Ze bijten zich vast in mijn ziel. Hoe moet het met het verdriet dat zich een weg naar binnen baant? Ik denk aan Wilma, een oud-cliënt. Vorig jaar gaf zij nog haar getuigenis bij een wandeltocht. Eind mei 2022 verloor zij de strijd met kanker. Ik denk aan mijn moeder die langzaam verdwijnt, als een prachtige tekening die steeds verder wordt uitgegumd door dementie. Iedereen kent wel een verhaal van verlies. Je bent iets kwijtgeraakt en het komt niet meer terug.
“Proef en zie dat de Heere goed is”, zegt de psalmist. Hoe werkt dat? Opeens besef ik dat er een uitdaging schuilt in dat ‘proeven’. Ik zie mezelf aan tafel zitten, borden dampend eten voor me en drie onwillige gezichtjes om me heen. “Probeer het toch! Eén hapje maar. Het is zo lekker”, pleit ik, in het volste vertrouwen dat de borden leeg gaan na het ene hapje. De psalmist is net zo overtuigd. Hij daagt ons uit in het volste vertrouwen over de uitkomst. Het is een uitdaging als een uitgestrekte hand. Te midden van onze vreugde en zegeningen, maar ook te midden van ingestorte dromen en verscheurend verlies.
Unieke tranen
Het is geen uitgestrekte hand die onze tranen weg wappert. De Heer schuift onrecht niet onder een kleed. De woorden ‘stel je niet zo aan’ komen niet over Zijn lippen. “Ú hebt mijn omzwervingen geteld”, staat in psalm 56. “Doe mijn tranen in Uw kruik. Staan zij niet in Uw register?” De Heer gaat in de weer met onze tranen. Elke traan is uniek en niemand weet dat beter dan Hij. “Proef en zie dat de Heere goed is.” Deze woorden vormen de kern van mijn moeder, nog steeds, dwars door alles heen. Als je Wilma’s getuigenis leest, sijpelt deze boodschap door elke zin. De boodschap wappert als een witte vlag boven de levens van vele mannen en vrouwen die bij De Hoop werken aan hun herstel. Onmiskenbaar. Het zijn woorden van kracht, van vertrouwen en van hoop.
Proef en zie. Ken ik de tranenkunstenaar? Ja, ik ken Hem. En Hij is goed.
Deze column is voorgelezen op de Dag van Hoop in 2022 en verscheen op dehoop.org